Toen wij dr. Fujii dit jaar (zomer 2015) een mailtje stuurden voor een afspraak kwam er – zoals altijd – een heel snelle reactie. De inhoud daarvan was verrassend: hij werkte niet meer in Nagoya, maar sinds 1 juli 2015 in de stad Fukushima (de stad van de ramp met de kerncentrale). Vanuit Ogaki, onze thuisbasis, is dat op 4 uur treinafstand enkele reis. Nagoya was een half uurtje met de trein.

Als we wilden komen, waren wij van harte welkom op dinsdag 28 juli. Dit bericht kwam zondag de 26^e.   Na wat wikken en wegen – tegen het einde van onze vakantie was de tijd duur geworden – besloten Yukiko en ik op de uitnodiging in te gaan. Er waren veel vragen en die konden wij het beste face to face beantwoord krijgen.

Wat was er gebeurd? Betrof het misschien een onvrijwillige overplaatsing? Wij wisten van dr. Fujii dat hij verknocht was aan Nagoya, en konden hem bijna niet voorstellen op zo’n grote afstand van zijn geboortestad. Was hij nog wel actief op het gebied van de hersentumor? Was hij voor mijn geval verloren? Ook speelde de vraag of een bezoek aan Fukushima wel veilig was. Daarover straks meer. We zouden het erop wagen.

Na een zeer lange treinreis, waarin ik het witte tasje met cadeautjes voor dr. Fujii eerst nog samen met het etensafval in de vuilnisbak  deponeerde, wij dat pas halverwege het perron bemerkten en moesten terugrennen, de op het perron stilstaande ‘kogeltrein’ inspringen en gelukkig nog op tijd het tasje uit de afvalbak konden grissen, vanaf Fukushima Station met de bus naar het Prefecturaal Ziekenhuis Fukushima. Juist op tijd betraden wij de afdeling neurochirurgie waar dr. Fujii nog steeds het fort bewaakte alsof hij nog in Nagoya was. Wij spraken 20 minuten.

Glimlachend legde hij uit dat hij was “weggelokt”. Een headhunter had hem gevraagd om een nieuw op te zetten afdeling Neurochirurgie te leiden. “Ik ben er trots op hier te werken want Fukushima is een heel beroemde stad”, een karakteristiek Fujii-grapje. De reden van die bekendheid is natuurlijk de ramp met de kerncentrale na de tsunami in 2011.

Daarover gesproken. Voor de zekerheid hadden wij Haruki thuis gelaten, kinderen zijn toch iets kwetsbaarder voor straling dan volwassenen. Maar eenmaal in de stad valt de zorg dat er niets zou deugen aan het stralingsniveau al snel van je af. Ogenschijnlijk gaat het leven zijn normale gang. Een snel onderzoek op Internet gaf al de indruk dat het zo’n vaart niet liep met de stralingsdreiging. Zou dr. Fujii zijn patiënt naar Fukushima ontbieden als dat schadelijk voor hem was?

Dr. Fujii heeft zijn gezin (vrouw en 3 kinderen) in Nagoya achtergelaten en is van plan niets anders te doen dan hard werken en één keer per maand een dagje naar huis te gaan. Koken is hij niet van plan, hij redt zich met kant en klaar maaltijden uit de winkel.

In Fukushima is nu nog geen Intra-operatieve MRI; dat zal hij eerst verwezenlijken. Hij heeft plannen om de technische uitrusting van Nagoya nog eens ruimschoots te verbeteren. Dat kán, er is geld voor door forse subsidiëring  in het kader van de wederopbouw.

Wij stonden nog stil bij de 5 jaar die na de operatie waren verstreken en mijn overleving, een wonder. Als wij volgend jaar terugkwamen, moesten wij ons bezoek maar combineren met een bezoek aan een hotel met een ‘onsen’ (traditioneel en zeer geliefd Japans bad). De provincie Fukushima stond volgens hem bekend om de hoge kwaliteit van de onsens. Hij zou het dan intussen wel op zich nemen om een vergelijkend onderzoek te doen naar de diverse onsens om ons verantwoord te kunnen adviseren.